Mustafa Karasu, tuvallerinde, aydınlığı, karanlığın hareketli büyüsünde yaşatır: Dalgalanan karanlık ton, izleyicide yaşanan kaçış düşüncesini, tuvalin neresinden başlayacağının bilmecesinde sunar. Bilinememeyle çerçeveyi aşan bir anlatım, mekânın dışına çıkmaya hazırlanan figürü, kendinden öteye taşır. Tuval yüzeyinde yayılan figür, imgeler, tuval içinde yarattıkları ortak dünyada hareketlerini özerkleştirerek, kendi oluşlarının içinde yaşarlar: Tuval-beden bu noktada görünür olmaya başlar. Figürün ki bu sanatçının oto portresi genelinde, kendisini çerçeve dışına atan, uzamsal yayılmayı, söz konusu eden rakip anlatıma davet çıkarır: tuval-bedenin, portrenin kostümüne teması anlaşılmaz olanın büyüsünü izleyiciye kurdurur. İzleyici, öngörüyü, nereden başlatacağını anlayamadan tuval yüzeyini kat eder.

Boyanın mı, figürün kaçış hareketinin mi öncelliği anlaşılamadan, biçim-insan, tuval-beden arasında kendilikler, şeylerin, insanın, sanatçı-istencinin gücünde şekillendiğini gösterir. Tuval yüzeyinin yaşayan bedene dönüşümü, canlı bir doku görünümündedir. Sanatçının resimlerini, barok anlatımdan ayıran yüzeyin hareketliliğidir. Boyanın karanlık, derinlikli kullanımı, teni bütün yüzeye yayarak, şey-insan arası farkı ortadan kaldırarak figürü tuvalin içinde-dışında yaşar noktada tutar. "Kan Nehri" isimli çalışmada, ben'den ayrılmanın mümkün olmadığı, dünyayı, ben'e hapseder. İmgenin anlam iletimi, tuval-bedenin araçsal boya niteliği, kan gölünde, hareketin kaçışa olanak vermediği görüntüye maruz bırakır: Tuvalle canlanan anlatım, sanatçı-istenci, imge-gücü arasında sıkışıp kalır."